A-Infos (nl) IAS: Waarnemingen over de anarchistische beweging in Palestina (ca, de, it, pt, tr, en) [machine vertaling]

Reflecties van jonge Palestijnse anarchisten in een land dat gedurende 
70 jaar is bezet en waarin geen gebrek is geweest aan briljante 
ervaringen van zelf-organisatie, maar waarbij het moeilijk is te denken 
over de anti-koloniale strijd als een anti-autoritaire strijd. ---- 
Ramallah, 7 december 2018, Nena News - "Ik probeer nog steeds de 
nationalistische gewoonte te trappen", grapt activist Ahmad Nimer, 
terwijl we buiten een bar in Ramallah praten. Het onderwerp van ons 
gesprek lijkt vreemd te zijn: leven als een anarchist in Palestina.
In een gekoloniseerd land is het nogal moeilijk mensen te overtuigen van 
het goede van de niet-autoritaire en niet-staat oplossing. De meeste 
tijd wordt je geconfronteerd met een sterk anti-koloniale, vaak 
nauwelijks nationalistische mentaliteit. En, in feite, hebben 
Palestijnse anarchisten nu een zichtbaarheid probleem. "Ondanks 
internationale en Israelische anarchistische activiteit met een hoog 
profiel verschijnt er geen overeenkomstig bewustzijn van het anarchisme 
onder veel Palestijnen."
Hedendaagse debatten over het anarchisme concentreren zich op een macht 
benadering: het verwerpen van macht "van bovenaf" ten gunste van macht 
"met." Als we praten over anarchie als een politiek concept definieren 
we het als een verwerping van de staat," verklaart Saed Abu Hijleh, 
professor van Menselijke Geografie aan de An-Najah universiteit in 
Nablus, "we praten over vrijheid en een maatschappij die zichzelf 
organiseert zonder de inmenging van de staat. Maar hoe gaat een 
staatloos volk om met anarchie, een term die oppositie betekent tegen 
een vorm van staat als een voorwaarde voor hun bestaan?
In Palestina zijn verschillende elementen van de volksstrijd historisch 
zelf-georganiseerd geweest. Hoewel niet expliciet geidentificeerd als 
"anarchisme" "hebben mensen hun levens al georganiseerd in een 
horizontale, niet-hierarchische zin," zegt Beesan Ramadan, een andere 
lokale anarchist die het anarchisme omschrijft als "tactisch," waarbij 
hij zich afvraagt of het nodig is om een etiket te hebben. "Het is al 
aanwezig, in mijn cultuur en in de manier waarop Palestijns activisme 
heeft gewerkt," gaat hij verder. Tijdens de Eerste Intifada, 
bijvoorbeeld, als iemands huis werd vernield organiseerden mensen zich 
spontaan om het te herbouwen. Als een Palestijnse anarchist zou ik terug 
willen gaan naar de wortels van de Eerste Intifada. Het ontstond niet 
vanuit een politiek besluit.
Yasser Arafat riep in november 1988 de onafhankelijkheid uit, de Eerste 
Intifada was begonnen in december 1987, "om het momentum van de Intifada 
af te leiden," zegt Ramadan. In recente decennia is de Palestijnse 
kwestie nog ingewikkelder geworden. Het voornamelijk horizontale 
organisatorische landschap van de Eerste Intifada verdween in 1993 met 
het ondertekenen van de Oslo Akkoorden en de creatie van de Palestijnse 
Nationale Autoriteit. Nu hier in Palestina," neemt Ramadan waar, "hebben 
we niet het concept van autoriteit dat andere mensen verwerpen. We 
hebben de ANP en de bezetting, en onze prioriteiten zijn altijd gemengd. 
"De PA en de Israeliers zijn op het zelfde niveau omdat de Autoriteit 
voor Israel een instrument van onderdrukking van de Palestijnen is."
Nimer deelt zijn mening en verklaart dat er groeiende consensus is dat 
de ANP "een gevolmachtigde voor de bezetting" is. "Een anarchist zijn 
betekent niet een zwarte en rode vlag hebben of een zwart blok zijn," 
vermeldt Ramadan, verwijzend naar de anarchistische protest tactiek van 
kleden in zwarte kleren en het bedekken van het gezicht. "Ik wil 
Westerse groepen niet imiteren in hun manier van anarchisme 'doen'. Het 
werkt hier niet omdat je een heel bewustzijn in mensen moet scheppen. 
Mensen begrijpen dit concept niet. "Echter, Ramadan gelooft dat de lage 
zichtbaarheid van Palestijnse anarchisten en het gebrek aan kennis van 
het anarchisme onder Palestijnen in het algemeen niet noodzakelijkerwijs 
betekenen dat er maar weinig zijn: "Ik denk dat er een goed aantal 
Palestijnse anarchisten is. Maar het is voor het grootste deel, in ieder 
geval nu, een persoonlijk en individueel geloof, we zijn op onze eigen 
manier actief.
Dit gebrek aan een verenigde anarchistische beweging in Palestina zou te 
wijten kunnen zijn aan het feit dat Westerse anarchisten het 
kolonialisme nooit echt hebben benadrukt. Westerse schrijvers hoefden 
het niet te doen," zegt Budour Hassan, activist en rechten student, "hun 
strijd was anders." "Voor een Amerikaanse anarchist," voegt Nimer toe, 
"zou dekolonisatie onderdeel moeten zijn van een anti-autoritaire 
strijd. Voor mij is dat wat zou moeten gebeuren."
Hassan breidt de betekenis van het anarchisme uit voorbij anti-staat en 
anti-koloniaal autoritarisme. Hij verwijst naar de Palestijnse schrijver 
en Arabische nationalist Ghassan Kanafani, waarbij hij opmerkt dat 
hoewel hij de bezetting uitdaagde "hij ook patriarchale verhoudingen en 
burgerlijke klassen uitdaagde." Dat is waarom ik denk dat wij Arabieren 
- anarchisten uit Palestina, Egypte, Syrie, Bahrein - moeten beginnen 
met het herformuleren van het anarchisme op een manier die onze 
ervaringen van kolonialisme, onze ervaringen als vrouwen in een 
patriarchale maatschappij, enz. weerspiegelt."
Onderdeel zijn van een politieke oppositie zal je niet redden," 
waarschuwt Ramadan.

https://telegra.ph/Observaciones-sobre-el-movimiento-anarquista-en-Palestina-05-06 


Orig: (en) IAS: Observations on the anarchist movement in Palestine (ca, 
de, it, pt, tr) [machine translation]
_______________________________________
A - I n f o s  N i e u w s  S e r v i c e
Door, Voor en Over anarchisten
Send news reports to A-infos-nl mailing list
A-infos-nl@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-nl
Archive http://ainfos.ca/nl