A-Infos (tr) France, UCL AL #350 - Tarih, 1924: Komünist Enternasyonal'in Beşinci Kongresi'nde Bolşevik anti-faşizm (ca, de, en, fr, it, pt)[makine çevirisi]

Haziran'dan Temmuz 1924'e kadar Komünist Enternasyonal'in Beşinci 
Kongresi Moskova'da düzenlendi. Bu, artık Komintern'in kontrolü altında 
Bolşevikleştirilen Batı Avrupa komünist partilerinin siyasetinde radikal 
bir dönüm noktası oluşturuyor. Birleşik Cephe'nin faşizme karşı 
anti-faşist stratejisi, liberal demokratlarla veya sosyal demokratlarla 
her türlü stratejik ittifakı yasaklıyor, hatta sosyal demokratlar 
"faşizmin sol kanadı" olarak tanımlanıyor. Faşist olgunun ve tehlikenin 
özgüllüklerinin dikkate alınmaması, tek anti-faşistlerin komünistler 
olduğu göz önüne alındığında, bundan böyle, 1935'teki son geri dönüşten 
önce, Avrupa'daki komünist partilerin resmi politikası olacaktır.

Faşizmin tanımı ve onunla mücadele araçları sorunu, bu olgunun 1919'da 
İtalya'da ortaya çıkmasından bu yana devrimci örgütlerde ortaya 
çıkmıştır. Şu anda gündeme getirilen sorular, anti-faşizmin tarihi 
hakkında bilgi sahibi olmaktan kaçınamaz. -faşizm[1].

Bu tarihin dikkate değer anları arasında, Komünist Enternasyonal'in (IC) 
Beşinci Kongresi, Komintern, bugün en bilinmeyenlerinden biridir: yine 
de komünist partilerin Körü körüne siyasi tercihlerinin kökenindedir. 
1935'e kadar faşizm... Hitler'in iktidara gelmesinden iki yıl sonra. 
Eğer Nasyonal Sosyalizmin başarısı yalnızca Komünistlerin stratejisine 
atfedilmeyecekse - sosyal demokratlar (ve liberaller de bu dönemde 
gericiler ve faşistler karşısında daha az tutarsız değildi) bunda onun 
ağır bir sorumluluğu var. faşist tehlikeyi yeterince ciddiye almadığı için.

Bir yandan kapitalizmin basit bir silahlı kolu haline getirerek, diğer 
yandan sadece komünist aktivistleri samimi anti-faşistler olarak 
değerlendirerek.

İtalya'da faşist olgunun geniş çaplı gelişiminin başladığı 1920'lerin 
başından itibaren, İtalya'daki komünist aktivistler - Antonio Gramsci -, 
daha sonra Almanya'daki - özellikle Clara Zetkin ve Karl Radek - oldukça 
iyi bir para cezası teklif etti.

Clara ZETKİN (1857-1933)
Geçmiş gerici hareketlerle ilgili özelliklerini ve yeniliklerini, 
özellikle de gerici hareketlerin geleneksel müttefiki olan ordudan 
ziyade "faşizmin öncelikle küçük bir kırsal ve kentsel burjuvaziye 
dayanan bir kitle hareketi oluşturduğu"[2]gerçeğini gösteriyorlar. 
Avrupa'da 1917 3'ten bu yana çoğalan devrimci veya isyancı hareketlerin 
tekrarlanan başarısızlıklarıyla karşı karşıya kalan, gerici veya faşist 
tehlike karşısında işçi sınıfının 3 savunulması sorunu Komintern'de çok 
erken dönemde tartışılmıştı.

Anti-faşizmin doğuşu
Faşizmin uluslararası komünist otoriteler tarafından "kendi başına bir 
siyasi kategori" olarak, işçi hareketinin seferberlik ve mücadele 
nesnesi olarak dikkate alınması 1922 yılından itibaren bir gerçeklikti. 
faşizmin tanımı. Tarihçi Gilles Vergnon'un belirttiği gibi, "Genel 
olarak konuşursak, CI'nin analizleri bu dönemden itibaren faşist 
fenomenin hem genişletilmesine hem de azaltılmasına yönelik olmuştur"[4].

Bu genişletme, gericiliğin her türlü unsurunun faşist kavramı kapsamına 
alınmasından ibarettir. İndirgeme, kendi açısından, faşizmin politik ve 
toplumsal olarak sabitlenmiş karakterinin en aza indirilmesinden 
ibarettir: ""beyaz gruplara", "burjuvazinin altın gençliğine" faydacı 
bir indirgeme"[5]. Komünist liderlerin iddia ettiği materyalizm, işçi 
hareketi içinde siyasi hegemonya mücadelelerinde komünist partilerin 
çıkarlarına tabi kılınmıştır.

Ortak cephenin doğuşu
IC'nin IV. Kongresi, Mussolini'nin Roma'ya yürüyüşünden sadece birkaç 
gün sonra, 5 Kasım 1922'de Moskova'da açıldı.

Taktiklere ilişkin Kararda "uluslararası faşizm" konusuna ayrı bir nokta 
ayrılmıştır. Bu, orada "burjuvazinin siyasi saldırısı"nın bir ifadesi 
olarak tanımlanıyor; faşistler "proletaryanın tüm devrimci çabalarına 
karşı mücadele etmeyi özel olarak amaçlayan beyaz muhafızlar"dır[6].

Faşizm belirsizdir, yalnızca burjuvazinin elinde örgütlü proletaryayı 
yok etmek için kullanılan bir araç olarak anlaşılır, onun belirli 
özellikleri görülmez. Tüm komünist partilerin seferberliğine gelince, 
"sahadaki bir ordu gibi merkezi ulusötesi bir örgüt olmayı hedefleyen 
IC'nin kararları"[7], aslında "dünyadaki komünist partiler için kanun 
hükmündedir" bütün" diyerek faşizmin her yerde olduğunu göstermek önemli.

Nitekim orada şöyle deniyor: "Faşizm tehlikesi artık Çekoslovakya'nın 
birçok ülkesinde, Macaristan'da, hemen hemen tüm Balkan ülkelerinde, 
Polonya'da, Almanya'da (Bavyera), Avusturya'da, Amerika'da ve hatta 
Norveç gibi ülkelerde mevcuttur. Fransa ve İngiltere gibi ülkelerde de 
faşizm şu ya da bu şekilde imkansız değildir.»[8].

Hatlar ne kadar büyüse de önemli olan genel seferberliği duyurmaktır. Bu 
şekilde "komünist partilerin "en önemli" görevlerinden birinin 
"uluslararası faşizme karşı direnişi örgütlemek, çete faşistlerine karşı 
mücadelede kendisini tüm proletaryanın başına koymak" 
olduğu[9]tanımlanmaktadır.

Eğer "faşizm" terimi, farklı ideolojik akımların basınında, çeşitli 
gerici olguları nitelendirmek için hızla ele alınıp kullanılıyorsa, 
komünistlere özgü olan şey, "bu, bu korkunç ve çokbiçimli "faşizme" 
karşı, "bir" icadıdır. hem kontrol ettikleri bir seferberlik çerçevesi 
hem de ortak tehlikeleri ışığında birleşen ve damgalanan düşmanlara 
karşı bir toplanma işareti olan anti-faşizm"[10].

Sorumlu Komintern
Anti-faşizm doğdu ama esas olarak Komünist Enternasyonal'in davasına 
hizmet etmesi gerekiyor. Kısa sürede komünist partilerin sosyal 
demokrasiye karşı siyasi ve ideolojik çatışmasının spesifik ve ana 
özelliği haline geldi.

Böylece, 1923-1924 döneminde komünist partiler, IC'nin izlediği 
yönelimleri benimsediler ve düşmanın maksimum uzantısını birleştiren 
"kapalı bir anti-faşizm" uyguladılar (herkes ya da neredeyse herkes 
"faşisttir". komünistler) ve ittifakların alanının asgari düzeyde 
kısıtlanması (komünistler dışında hiç kimse "anti-faşist" değildir) "[11].

Komintern'in dikte ettiği komünist partilerin siyasi çizgisinin 
sertleşmesi, Ocak 1924'te ölen, ancak 1924'ten bu yana iktidardan 
uzaklaştırılan Lenin'in halefi çerçevesinde Rusya Komünist Partisi 
içindeki iç mücadelelerle ilgisiz değildir. 1923'ün ilk ayları.

Bu radikal değişimi bir başka önemli olay da açıklıyor: Batı Avrupa'daki 
devrimcilerin umutlarının ölüm çanını çalan, Ekim 1923'te KPD (Almanya 
Komünist Partisi) liderliğindeki Hamburg Ayaklanması'nın bastırılmasının 
ardından Alman Devrimi girişiminin başarısızlığı.

Yeni bir yol haritası
Rusya Komünist Partisi'nin Ocak 1924'teki XIII. konferansında telaffuz 
edilen "sosyal faşizm" tabirini o zamanki CI başkanı Grigori Zinoviev'e 
borçluyuz. Gilles Vergnon'a göre bu ifade "sosyal faşizmde" bir "araç" 
görevi görüyor. 1923 sonbaharında beklenen Alman devriminin (Alman 
Ekimi) fiyaskosunun ardından, "Troçkist" muhalefete karşı 
Stalin-Zinovyev-Kamenev "troykası"nın önderlik ettiği iç mücadele.

"Sosyal faşizm" teriminin mucidi Grigori Zimoniev (1883-1936), ilk 
Moskova duruşmasında ölüm cezasına çarptırılmadan önce troykanın bir 
üyesiydi ve kararın ertesi günü, yani 25 Ağustos 1936'da idam edildi.
Troçki, Komintern'in pozisyonlarını ve stratejisini eleştirmek için 
Alman politikasına güvendi. Tarihçi Leonid Luks'a göre "sosyal faşizm" 
ifadesinin ikili bir işlevi var: Troçki ve müttefiklerinin Rusya 
Komünist Partisi içindeki konumlarını geçersiz kılmak ve aynı zamanda 
"radikal retorikle fiili durumu gizlemek" Almanya'da iktidar 
mücadelesinden vazgeçilmesi".

Dolayısıyla, "sosyal demokrasiyi faşizmle birleştirmek, aynı zamanda, 
1923'te KPD'nin talihsiz lideri olan ve "Alman Ekimi"nin 
başarısızlığıyla suçlanan Heinrich Brandler ile Rusya'daki rakipleri 
Leon Troçki ve Karl Radek'in aynı grup içinde ilişkilendirilmesini 
mümkün kılmaktadır. KP, görünüşte koptukları "Menşevik" ve sosyal 
demokrat geçmiş adına. Sosyalist Friedrich Ebert'i, Reichswehr'in 
patronu General von Seeckt'i ve... Adolf Hitler'i ayrım gözetmeksizin 
faşist olarak kınayanlar, KPD'nin başarısızlığını ve izolasyonunu hem 
maskeliyor hem de meşrulaştırıyor"[12]. Bu koşullar altında KPD'nin 
"faşizmin sol kanadı" ile ittifak yapması imkânsızdı.

Komünist partiler için yeni anti-faşist yol haritası, Haziran-Temmuz 
1924'teki Komintern'in Beşinci Kongresi, yani komünist partilerin 
"Bolşevikleştirilmesi" kongresi vesilesiyle belirlendi. Sosyal demokrasi 
"faşizmin sol kanadı" olarak tanımlanıyor ve faşizme karşı savaşmak için 
onunla her türlü stratejik, hatta taktiksel ittifakı fiilen yasaklıyor.

Faşizme karşı mücadelede komünist partilerin sosyal demokratlarla 
taktiksel olarak da olsa ittifak kurması artık mümkün değil. "Faşizme 
karşı ortak cephe" tamamen komünist bir cepheye, yani Komintern'in 
çizdiği çizgiyi izleyenlere dönüşüyor.

Birleşik Cepheden Halk Cephesine
Nazilerin 1933'te Almanya'da iktidara gelmesi on yıldan fazla zaman 
aldı; aynı zamanda Fransa'daki birleşik anti-faşist ayaklanma ve 
Avusturya'daki Vatansever Cephesi'ne karşı sosyalistlerin önderlik 
ettiği ayaklanma (Februarkämpfe) için de Şubat 1934'te. "Avusturya 
faşizmi" adı verilen Avusturya milliyetçiliğini savunan kişi, böylece 
CI'nin liderleri konumlarını değiştirmeye başladı.

Komintern'in yeni anti-faşist politikasını bir önceki satırdaki güçlü 
eleştirel konuşmasında duyuran kişi, Reichtag'ın yakılmasındaki suç 
ortaklığı nedeniyle Naziler tarafından tutuklanıp daha sonra beraat 
etmesi onu anti-faşist bir kahraman haline getiren Georgi Dimitrov'du.

Komünist Enternasyonal bundan sonra faşizme karşı "Birleşik Proleter 
Cephesi, Anti-Faşist Halk Cephesi"ni savunmaktadır.

Dimitrov'un faşist tehlike karşısında burjuva demokrasisinin adil 
savunulmasını savunacak kadar ileri gitmesiyle bu 180°'lik bir dönüş 
oldu. Ne yazık ki, Birleşik Proleter Cephe, Mayıs 1937'de Katalonya'da, 
Stalinistlerin POUM (Partido Obrero de Unificación Marxista, 
anti-Stalinist Marksist) ve CNT militanlarına saldırıp onları 
yakalamasıyla parçalandı.

Bir kez daha faşizm ve gericilikle karşı karşıya kalan Stalinistler, 
işçi hareketinin aktivistlerini avlamayı tercih ettiler; Bolşevizm, 
sosyalist kamp içinde uyumsuz sesleri kabul edemiyordu.

Ağustos 1939'da Ribbentrop-Molotov olarak bilinen Alman-Sovyet Paktı'nın 
imzalanmasıyla Stalinizm, ne yazık ki alaycı aparatçiklerin önderlik 
ettiği samimi komünist aktivistlerin yaklaşık yirmi yıla yakın 
anti-faşist mücadelesini bir kalem darbesiyle sildi.

David (UCL Savoies)

Doğrulamak
[1]La Horde kolektifinin anti-faşizm üzerine on soru (Libertalia, 2023) 
çalışmasının bir uzantısı olarak, "anti-faşizmin bir savunma mücadelesi 
olduğuna" inanıyoruz. Aşırı sağ ama aynı zamanda sosyal kampımız da 
dahil olmak üzere ilişkilendirildiği karışımlar karşısında. Başarıları 
ve başarısızlıklarıyla proleter öz savunma mücadelelerinin tarihini 
aktarmak bu yaklaşımın bir parçasıdır.

[2]Ugo Palheta, "İki savaş arası dönemde antifaşizm ve işçi hareketi: 
tarihi bir yenilgi etrafında stratejik tartışmalar", Mouvements, 104, 
2020, s.16

[3]Finlandiya İç Savaşı (1918), Alman Devrimi (1918-1919), Bavyera 
Konsey Cumhuriyeti (1919), Macaristan Konsey Cumhuriyeti (1919), 
İtalya'daki Biennio Rosso (1919-1920).

[4]Gilles Vergnon, Fransa'da Anti-faşizm, Presses universitaire de 
Rennes, 2009, s. 22.

[5]Aynı fikirdeyim.

[6]Komünist Enternasyonal'in IV. Kongresi, "Komünist Enternasyonal'in 
Taktikleri Hakkında Karar", Marxists.org'da mevcuttur.

[7]Gilles Vergnon, a.g.e. cit., s. 22.

[8]Komünist Enternasyonal'in IV. Kongresi, "Komünist Enternasyonal'in 
Taktikleri Hakkında Karar", a.g.e. alıntı

[9]Gilles Vergnon, a.g.e. cit., s. 22.

[10]Aynı, s. 23.

[11]Aynı, s. 24.

[12]Gilles Vergnon, a.g.e. cit., s. 24.

https://www.unioncommunistelibertaire.org/?1924-L-antifascisme-bolchevise-au-Ve-congres-de-l-Internationale-communiste
________________________________________
A - I n f o s Anartistlerce Hazirlanan, anartistlere yonelik,
anartistlerle ilgili cok-dilli haber servisi
Send news reports to A-infos-tr mailing list
A-infos-tr@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-tr
Archive http://ainfos.ca/tr