A-Infos (tr) Italy, FAI, Umanita Nova: Bölgeyle bir arada yaşama üzerine düşünceler - Flegrea Bölgesinden Başlayarak (ca, de, en, it, pt)[makine çevirisi]

Bir anarşist* olarak ütopya ve "idealizm", şeylerin gerçekliğinden ve 
uygulama yollarından kopuk değildir. Vurgulamaya çalıştığım nokta, 
Murray Bookchin'in toplumsal ekolojisi ve çok bağlı olduğum iki filozof 
olan Errico Malatesta'nın, Campi Flegrei'nin ve tüm Napoliten bölgesinin 
jeopolitik durumuyla bağlantılı siyasi ve toplumsal ön-biçimiyle 
ilgilidir. ---- Güzel Fikir, anarşist hayal gücünde bizim dediğimiz 
gibi, öğrenmeyi ve gelişmeyi asla bırakmadığımız için, belki de hiçbir 
zaman tam olarak başaramadan, ilerlememiz için belirlenmiş bir sembol ve 
hedeftir. Bu kavram, bir nevi Kantçı düzenleyici ideal olarak, meseleyi 
doğrudan nasıl ele alacağımız ya da en azından genel olarak onunla nasıl 
ilişki kuracağımız konusunda ideolojik bir temel oluşturmamıza hizmet 
ediyor.

Tüm Phlegraean bölgesinin (Napoli'nin de bir parçası olduğunu 
unutmayalım) bradyseizmi, bin yıldır süren maddi koşullar nedeniyle bir 
sorundur ve bence bunun için yalnızca iki çözüm vardır: ya hepimiz 
ayrılırız - ama Bu durumda, son yıllardaki sismik sürüler ve tüm 
yarımadanın jeolojik durumu göz önüne alındığında neredeyse İtalya'nın 
tamamı - ya da Japonya, İzlanda, Hawaii ve benzeri yerlerde yapıldığı 
gibi bununla yaşamayı öğreniyoruz.

Şimdi "bir arada yaşama"dan bahsederken, sosyal ekoloji, sosyokültürel, 
politik bağlantı ve kişinin evi, mahallesi, şehri ve biyo-kültürel 
bölgesi ile "tamamlayıcı kullanım hakkı" arasındaki etkileşimden 
bahsediyorum. Sorunu ilk elden yaşarken bulan Napoli'deki Mastrogiovanni 
Grubu'ndan başlayarak, eğer onun bir parçası olmak istiyorsak, parçası 
olduğumuz bölgeyle bir empati yapısını hayata geçirmeliyiz ve bu, 
isteyen herkes için geçerlidir. buna sahip olmak, bireylerin diğerleri 
üzerindeki hiyerarşik sömürüsünü yeniden üretmeyen sağlıklı bir 
etkileşimdir.

Pasolini'den ne kadar nefret etsem de bazı konularda haklıydı: İtalyan 
halkının tamamen depolitize olduğu ve ideolojik körelmiş olduğu. Ve 
siyasetten söz ettiğimde, sözde "temsili demokrasi"nin cumhuriyetçi 
plütokrasisinden değil, Murray Bookchin'in, örneğin eski Atina'daki 
(geçici de olsa) doğrudan demokrasinin ipuçlarını ele alarak bahsettiği 
şeyden bahsediyorum. Komşuluk ve karşılıklılık politikalarına eklenen 
sosyo-kültürel uyum duygusu, ait olduğumuz topraklarda her birimizin 
isteklerinin ve durumlarının başkalarıyla karıştırılmasıdır. Bunun 
Milliyetçilikle hiçbir ilgisi yoktur, çünkü bir "kültür" ("ulus"tan 
ziyade), ırkçılığın ve ataerkil ikiliğin rastgele temelinden değil, onu 
yaşayanların karışımlarından ve evrimlerinden oluşur.

Bütün bunları söylemek gerekirse: Bradyseizm ve er ya da geç Vezüv 
Yanardağı'nın patlaması, maddi ve felsefi olarak toplumumuzun ayrılmaz 
bir parçasıdır; o kadar ki bunlar davranış biçimimize ve hayatla ilişki 
kurma biçimimize içkindir. Sorun şu ki, eğer birlikte yaşamak 
zorundaysak, toplumumuzun dünyasının nasıl olması gerektiğine dair 
oluşturucu inşa süreçlerini tetiklemeliyiz ve yapısal meseleleri 
umursamayan "yönetişimin" lütfu için yalvarmamalıyız. Hem Milliyetçi hem 
de Kapitalist Devlet olarak, çünkü İtalyan Devleti hiçbir zaman güneyle 
ilgili hiçbir şeyle ilgilenmemiştir.

"Önyapılandırma"ya gelince, gerçek insan normalliği olması gereken 
ütopik uygulamalar ve doğalarla, bugünün çökmekte olan iskeletinde 
yarının ütopyasını inşa etmemizi sağlayan uygulamayı kastediyorum. 
Eylemimizin pratik bileşimi, güvencesizler, queerler, ırksallaşmış ve 
engelliler için deneysel ve eğitici bir teşvik olmalıdır; öyle ki, 
onları özgürleştirecek olan biz olmayacağız, ancak bunu kendileri 
kendiliğinden yapacaktır. -organize, kendi kendini yöneten ve hepsinden 
önemlisi kesişimsel farkındalığa sahip.

Dolayısıyla Mastrogiavanni olarak bizlerin talep ettiği (ve sormadığı) 
şey, Bradyseizm ve Vezüv'e gereken saygıyı göstermemizdir. Bradyseizme 
karşı "sonsuz halk savaşının" (bana biraz Maoist bir terim verin) 
sürekli ve aralıksız olması gerektiği gerçeğine odaklanmamız gerektiği 
anlamında.

1. Dünyanın geri kalanında olduğu gibi evlerin güvenli hale getirilmesi, 
ciddiyetle ve acilen tüm anti-deprem standartlarının uygulanması gerekiyor.

2. Yerinden edilmiş kişilerin güvende olduklarında evlerine 
dönebileceklerinin ve Monterusciello1'in bir daha asla yaşanmayacağının 
garanti edilmesi.

3. Acil durumlar için, tüm bu insanların tüm hizmetlerle onurlu bir 
şekilde yaşayabileceği, ancak buranın bir toplama ve ayrıştırma kampına 
dönüşmeyeceği, olması gerektiği kadar uzakta kalıcı bir güvenlik 
bölgesine mutlak ve acil bir ihtiyaç vardır.

4. Kiralamalar umurumuzda değil, ne olursa olsun var olmamalılar ve 
çoğunlukla, kiralayanlar, risk altında olduğunu çok iyi bildikleri 
mülkleri kiralayan olağan (gerçek) parazitlerdir.

5. Bütün bunlar biz sakinler tarafından kategorik olarak kontrol 
edilmeli, bu yerlerde ne olduğunu bilmeli, kendi uzmanlarımıza ve kendi 
kriterlerimize sahip olmalıyız.

6. Bomba Değil Gıda yapısına benzer (resmi bağlantısı olmasa da) bir 
grubun hareket eğitimi ile yerinden edilmiş insanlarla karşılıklı destek 
ve yardımlaşma ağına kategorik bir ihtiyaç vardır. Bu grup hem halka 
maddi bir destek sağlamalı, hem de aktif sistem karşıtı propagandanın ve 
kesişimsel farkındalığın cephesini oluşturmalıdır.

7. Her birimizin doğal yaşamında doğuştan gelen şeyleri talep etmek için 
kurumların bulunduğu yerlere doğru sürekli gösteriler düzenlemeliyiz: 
ekmek, gül ve özgürlük.

Çoğu zaman, istemeyerek de olsa, bugün dünyayı değiştiremeyeceğimizi 
düşünüyorum ama aynı zamanda bunun, toplumumuza hakim olan mantığı 
değiştirmeye çalışmamamız ve darbelerle karşı karşıya kaldığımızda bile 
bunu yapmaya devam etmemiz gerektiği anlamına gelmediğini de 
söyleyeceğim. ta ki bu lanet olası Fransız-burjuva sağ ve sol ikiliği 
paramparça olana ve Anarşi, insani ve trans-insanlık varoluş nedeni 
haline gelene kadar, giderek daha fazla sola.

Mario Di Domenico

11982-84 yıllarında Flegrea Bölgesi yoğun bradisismik aktiviteye sahne 
oldu. Sürekli sismik stres nedeniyle Pozzuoli'deki binaların zarar 
görmesi nedeniyle nüfusun bir kısmının uzaklaştırılmasına karar verildi. 
Bu sakinler, daha güvenli bir bölge olarak tanımlanan yeni 
Monterusciello mahallesinde ağırlandı. Şans eseri, eli kulağında olduğu 
söylenen volkanik patlama gerçekleşmedi ve bradisismik kriz 1984'ün 
sonunda sona erdi; buna rağmen halk evlerine dönmedi.

https://umanitanova.org/riflessioni-sulla-convivenza-con-il-territorio/
________________________________________
A - I n f o s Anartistlerce Hazirlanan, anartistlere yonelik,
anartistlerle ilgili cok-dilli haber servisi
Send news reports to A-infos-tr mailing list
A-infos-tr@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-tr
Archive http://ainfos.ca/tr