A-Infos (tr) Russia, Avtonom: Teori: Faşizm demokrasinin karşıtı değil, onun kriz zamanlarındaki evrimidir (ca, de, en, it, pt)[makine çevirisi]

Arzu edilen tüm gerçeklik biçimleri çöktüğünde, dünya en çirkin ama aynı 
zamanda en küstah haliyle ortaya çıkıyor: Bugünlerde bizi yöneten gerçek 
yapılar giderek daha görünür ve net hale geliyor. Maskeler düştüğünde, 
kelimelerin doğduğu dudakların yıpranmış derisini, onların ardından 
oluşan tükürüğü ve anlamın üzerimize atılan balgam haline dönüştüğünü 
görüyoruz. ---- Geçmişle bugün arasında ne var? Geçmişle bugün arasında 
başarısız olan her şey yatıyor. Bu nedenle, şimdi olanı anlamak için 
eskiden olana bakmanın yeterli olduğu yanılsaması. Elbette bu karanlık 
zamanlarda, nerede durduğumuzu daha iyi görebilmek için, şimdiki zamanın 
parıltısını geçmişe yönlendirmek ve ondan bize cevap vermesini istemek 
eğilimindeyiz. Ama bugün olmaya mahkumuz ve bu bize en önemli şeyin bu 
durumdan çıkmak olduğunu anlatmak için yeterli. Geçmiş, bugünün olmasına 
hiçbir zaman engel olmadı ve bize öğretilen derslerden bağımsız olarak 
oluyor. HAYIR! Geçmişe bakmak bugünü anlamamıza yardımcı olmaz, tam 
tersine, geçmişi anlamamızı yalnızca şimdiki zaman sağlar. Günümüzün 
faşistleri artık eskisi gibi değil; onların tarafında "demokratik" 
düzene yemin eden burjuva blok var. Savaşa başvurmanın boşuna olduğunu, 
yürütülecek tek savaşın bir halk arasında değil, kendi halklarına karşı 
olduğunu anladılar. Hafızaya karşı bir savaş yürütüyorlar ve bu onlara 
yetiyor: O hafızanın parçası olmayan herkesin hapsedildiğinden, sınır 
dışı edildiğinden ve unutulduğundan şüphelenilecek. Geriye kalan tek şey 
faşizmin yolunu açan büyük liberal çalışmaya devam etmektir.

Burjuvazi, ayaklarının altındaki zemini kaybettiğini hissettiğinde her 
zaman faşizmi seçiyor. Faşizm demokrasinin karşıtı değil, onun kriz 
zamanlarındaki evrimidir. Elbette muhafazakar güçler ile gericiler 
arasında inatçı bir nefret var ama aynı zamanda hayvanların 
bağırsaklarındaki bakteriler gibi doğal, parazitik bir simbiyoz da var. 
İkisi de diğerinin ölümünden sağ çıkamayacak ve her biri diğerinin 
pahasına yaşayacak. İktidarda olan muhafazakarlar, az sayıdaki bir 
kesime tahakküm kurmak ve diğer herkes için kemer sıkma politikası 
uygulamak için "herkese ihtiyacına göre" pratik yapar; böylece 
hoşnutsuzlara vaatleriyle demagogluk yapan gericileri güçlendirirler. 
İkilinin bu dansı koşulların zorlamasıyla vahşice hızlanıyor: Yakında 
faşistler "daha az kötü" olarak sunulacak ve her şey gerçekleşecek.

Bundan faşizme karşı mücadelenin, bunun gerçekleşmesine izin vermekle 
kalmayıp onu besleyen ve hatta bir koruma aracı olarak meşrulaştıran 
demokrasiye karşı mücadele etmeden olmayacağını öğrenmeliyiz. Oyların 
yalnızca faşizme karşı çıkmak amacıyla kullanıldığına dair güvencemiz 
var. Ancak bu fikrin siyasi yelpazedeki her oylamada önemli bir etken 
haline gelmesi, eğer tüm seçimlerde kaybediyorsak bunun oyunun tam da 
buna göre ayarlanmış olmasından kaynaklandığına bizi ikna etmeye 
yetmeli. Ve sonuçta faşistlerin sandık yoluyla iktidarı ele geçirmesine 
yol açan şey kaderin bir cilvesi değil, ölümcül bir mekanizmadır.

O zamana kadar ne yapabiliriz? Sanki bekleme lüksümüz varmış gibi bu 
soru tuzaklarla dolu; daha sonra "yapmak" seçime indirgendiğinde, 
yapabileceğimiz başka bir şeyin olmadığı ya da yapacak hiçbir şeyin 
olmadığı varsayılır. Ancak durum bunu gerektirdiğinden, bu "yapmayı" 
elimizden geldiğince bir şeyle doldurmalıyız. Biri bizi katletmek üzere 
olan, diğeri yavaş yavaş zehirleyen iki düşman arasında, önce hançeri 
tutanın hesabını görmemiz gerekecek. Sonra da mutlu günlerin faşizmi 
mümkün kılan, besleyen, kaçınılmaz kılan kuruma bağlı olduğunu, ona 
karşı korunmayı mümkün kılanın bu kurum olduğunu, oysa tam da bu kurumun 
olduğunu vaat edenlerle ilgileneceğiz. bu onu tercih eder.

Bu zehir damlamasına, aşılayan değil uyuşturan temsili demokrasi aşısına 
son vermezsek, kötü günler bitmeyecek. Ortadan kaldırılması gereken, 
zayıf oyunculardan, vasat bir oyun yazarından, setlerden, kravatlı 
kostümlerden çok, oyunun kendisi, oyunun fikridir. Tribünlerden ve 
sahneden geriye hiçbir şey kalmasın. Ve henüz var olmayan başka bir şeyi 
doğurmak.

Atina'daki trajedilerin akşam karanlığında oynandığı söylenir, çünkü 
Dionysius tiyatrosu batan güneşe bakıyordu ve seyirciler gözlerinin 
önünde meydana gelen mucize hakkında hiçbir şey görmemişlerdi ve mucize 
bir gösteriydi: görünüşte görünmez, ama görünmezliğin bir etkisi oldu; 
onları dehşetten, acımadan, avı gölge sanmasına neden olan göz 
kamaştırıcı bir manzarayla ağlattı. Her şey bittiğinde gece olmuştu. 
Gerçekte ne gördüklerini ve herhangi bir şey görüp görmediklerini 
bilmeden, üzgün oldukları için mutlu bir şekilde eve döndüler. İnsanlar 
hâlâ Atina'nın tiyatroyu ve demokrasiyi sanki sihirli bir değnekle icat 
ettiği fikriyle, fantezisiyle yaşıyor. Trajedilerin güneş ışığı altında 
oynandığı ve bu demokrasinin kölelik ve savaş üzerine kurulduğu daha az 
dile getiriliyor. Önemli olan tiyatroyu tersyüz etmek ya da güneşin 
yönünü tersine çevirmek.

https://www.anarchy.bg/
________________________________________
A - I n f o s Anartistlerce Hazirlanan, anartistlere yonelik,
anartistlerle ilgili cok-dilli haber servisi
Send news reports to A-infos-tr mailing list
A-infos-tr@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe https://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-tr
Archive http://ainfos.ca/tr