A-Infos (tr) Toplumsal Ekoloji #2 - MAHALLE MECLİSLERİ ÜZERİNE YORUMLAR

[Worker <a-infos-tr@ainfos.ca>]

 ________________________________________________
   A - I N F O S  H A B E R  S E R V İ S İ
            http://www.ainfos.ca/
        http://ainfos.ca/index24.html
 ________________________________________________

MAHALLE MECLİSLERİ ÜZERİNE YORUMLAR (1) - [Arjantin]
José Ingenieros Halk Kütüphanesi Yoldaşları
Buenos Aires şehrindeki mahallelerde, 19 ve 20 Aralık’ta yaşanan
gelişmeler  ve bunların sonucu olan ekonomik ve kurumsal durumdaki artan
bozulmadan da  önce, insanlar neredeyse kendiliğinden sokak köşelerinde
memnuniyetsizliklerini paylaşmak ve etkili protesto biçimleri tartışmak
için  toplanmaya başlamıştı. Fernando De la Rua’nın iktidardan inişini
izleyen iki  haftada bu sıradışı olguda artış gözlendi. Yaklaşık yirmi
mahalle meclisi  toplandı ve mahalleler-arası meclis (bölge meclisi)
kuruldu. Haftada bir kez  toplanan bu mecliste mahalle meclislerinin
önergeleri koordine ediliyor ve  şehrin her mahallesinden ortalama 3000
“autoconvocados” (2) katılıyor. Bugün  sadece Buenos Aires’te 50’den
fazla meclis çalışma halindeyken, Büyük Buenos  Aires’te (ülkedeki en
büyük demografik yoğunlaşmanın olduğu, şehri  çevreleyen kentsel kuşak)
ve ülkenin geri kalanında, bu yönde ilk adımlar  atılmaya başlandı.

Ülke tarihinde daha önce görülmemiş, yeni başlamakta olan bu doğrudan
demokrasi olgusu karşısında, bu harekete katılım ve gözlemden ortaya
çıkan  bazı düşünceleri şu şekilde formüle edebiliriz:

Söz konusu hareketin merkezinde yer alan Buenos Aires nüfusunun çoğunluğu
 orta sınıfa dahildir

Mevcut ekonomik modele karşı gelişen protesto ve direniş hareketlerinin
bir  kaç yıllık bir gebelik dönemi oldu. Oysa orta sınıf, finansal
güçlerin dikte  ettikleri karşısında pasif bir gözlemci pozisyonu alarak,
protesto  hareketlerinin marjinalligi üzerinde duran kitle medyasının
yarattığı  konsensusu kabul ederek ve bu modelin kendilerine söz verdiği
“avantajlar”dan olabildiğince faydalanarak , genellikle, bu gelişmelerden
 habersiz kalmıştı.

Yerel halk ile “karşı karşıya gelme”nin başlangıçtaki nedeni Ekonomi
Bakanı  Domingo Cavallo tarafından ortaya konan sağ-kanat sözde finansal
(“corralito” denilen) düzenlemenin toptan reddedilmesiydi. Genel olarak
bu  “corralito” küçük ve orta düzeydeki tasarrufun önemli bir kısmının,
bankalar  (ve genellikle bunlarla ilişkilendirilen büyük kuruluşlar)
tarafından,  bankacılık sektörünü çöküşten kurtarmak amacıyla
kamulaştırılmasını öngören  bir girişimi içeriyordu. Bu önlemlerin ucu
sadece fakirleşen orta sınıfa –ki  bu kesim koalisyon hükümetinin ana
destekçisi olagelmiştir– doğrudan  dokunmadı, aynı zamanda yerel
ekonomide dört yıldan fazla süredir devam eden  durgunluğu derinleştiren
iç tüketimde harap edici etkilere de neden oldu.  İktidara gelmek için
kullanıldığını ama karşılığında yüz üstü bırakıldığını  hisseden orta
sınıfın meclislere katılarak temsili demokrasinin önerdiği  geleneksel
katılım biçimlerine karşı büyüyen güvensizlik ve reddedişe maddi
biçimini vermesine yol açan işte bu durumdu.

Zamanla (olayların gerçekleştiği kısa süre içerisinde), meclislerin temel
 yönelimleri “corralito” ile ilgili özel konulardan ekonomik model ve
siyasal  sistemi ilgilendiren genel sorunlara kaydı. Aynı zamanda meclis
ve  “piqueteros” hareketleri arasında bir uzlaşma zemini oluşmaya
başladı. Başka  bir sosyo-ekonomik gruplaşmadan gelen bu ikincisinin
neoliberal modele karşı  uzun yıllar süren bir mücadele ve direniş
geçmişi olmasına rağmen bir bütün  olarak kapitalizme karşı net bir tavrı
yoktu. Bu noktayı, meclis üyeleri ve  “piqueteros” hareketi arasındaki
mücadele birliğini, sürecin en olumlu ve  ilginç yönlerinden birisi
olarak görüyoruz. Ayrıca hatırlanmalıdır ki  mahalleler-arası mecliste
“piqueteros”lar ve bürokratik sendika liderleri  tarafından kendi
kaderleriyle başbaşa bırakılan (Bruckman tekstil işçileri  ya da Zanon
seramik işçilerinin fabrika işgalleri ve üretimin durdurulması
örneklerinde olduğu gibi), işverenlere (ya da devlete) karşı mücadele
eden,  diğer işçi örgütleri temsilcilerinin de katılımı kabul edilmiştir.

Tüm bu meclis hareketi erken dönemlerinde ve ilk adımlarını atmaya daha
henüz başladı. Bu meclislerde siyasal katılım konusunda hiçbir tecrübesi
olmayan yerel halkın yanısıra sol’un her yelpazesinden tecrübeli
militanlar  ve pek itibar görmeyen geleneksel partilerin kötü kamufle
edilmiş  “pusucu”ları bir arada var olmakta.

Meclisler genelde dönüşümlü koordinatörlük, konuşma zamanı vb. ile yatay
olarak işliyor. İçlerinde, insanlar oldukça özgür bir biçimde konuşuyor
ve  her türden fikrin zikredilmesi mümkün olabiliyor: kitle medyasının
yabancılaştırıcı söylemlerini tekrarlayan naif yerel insanlardan,
partinin  yabancılaştırıcı söylemlerini tekrarlayan kendini feda etmeye
meraklı  militanlara, bayrak ve ulusal marş önünde huşu ile duran “ünlü”
faşistlerden  “ara sıra ortaya çıkan” özgürlükçülere vb. Yine de
“sağduyu” üstün geliyor  ve kurumların, liderliklerin ve siyasi
partilerin en ufak bir belirtisine  karşı ortaya çıkan bariz güvensizlik
algılanabiliyor.

Her meclis diğer hepsine karşı bir özerkliğe sahip. Hiç bir meclis kendi
dışındaki bir meclis için konuşmuyor veya karar vermiyor. Bu özerklik,
merkeziyetçilikten çok federalizme yakın bir tavırla, bu gibi yeni
hareketlere özgü bir takım eksiklikler içerse de her meclisin kendi
önergesini diğerlerine sunmakta eşit fırsata sahip olduğu
mahalleler-arası  meclisin koordinasyonunda yansıtılmaktadır.

Mahalleler-arası meclis konusunda vurgulanması gereken bir başka nokta
ise  bunların dönüşümlü olarak koordine edilmesidir. Bunun anlamı,
mahalle  meclislerinin mahalleler-arası meclisleri koordine ve organize
etme  fonksiyonlarını her hafta dönüşümlü olarak üstüne alıyor olmasıdır.

Son bir nokta, bu meclislerin kırılganlığı konusundaki bir uyarının
gerekliliğine ilişkindir; bu kırılganlık doğrudan ve halkçı demokrasi
deneyiminden faydalanamayan bazı gruplarca ortaya çıkarılmakta; kökleşse
mevcut iktidar yapılarını çürümüş temellerinden sarsacak olan bu hareket
böylece baltalanmaktadır. Bu kırılganlık, çoğu insanın, özellikle
kararların  oylanışı ve belirlenişi sırasında yatay pratikler konusunda
sınırlı  deneyimleri nedeniyle bunları zaman ve güç kaybı olarak
değerlendirmesi  gibi, belli bazı zorluklar karşısında sabırsızlık gibi
çeşitli açılardan  algılanabilir; bir başka örnek de eylemde beklenilen
etki yaratılamadığında,  bu kararları uygulamaya geçirecek kapasiteye
ilişkindir.

Meclis Kararları

Belki de hem mahalle meclislerinde hem de mahalleler-arası meclislerde
önerilen ve oylanan kararların bir analizi bize bunun yerel düzeyde yeni
fakat çabuk yayılan bir olgu olduğunu gösterecektir. İnanıyoruz ki,
birbirleriyle çatışan kararlar meclis hareketinin anlaşılabilir
toyluğuyla  ilgili olduğu kadar onun heterojen doğasıyla da
ilişkilendirilebilir.  Dördüncü mahalleler-arası meclis örneğini ele
alırsak, “insanlar kendilerini  kendi meclislerinde yönetmelidir” ya da
“Anayasa’nın insanların
öz-yönetimlerini onları meclise tabi kılarak engelleyen 22. maddesinin
feshedilmesi” gibi örneklerde görüldüğü gibi gayet radikal önergelerin
oylanmasının yanısıra, “Şehir İdaresi Başkanı, Anibal Ibarra’nın özel
yetkilerinin ortadan kaldırılması” ya da daha önce oylanan “mahalle
meclislerinin yasama organında söz ve oy hakkı”nı talep eden oldukça
ılımlı  önergelerin de oylandığını görürüz.

Belli bazı grupların önergelerinde ise, özellikle CTA (Arjantin İşçi
Birliği), MST (Birleşik Sol Koalisyon’daki Sosyalist İşçi Hareketi) ve PO
 (İşçi Partisi)’ninkilerde, meclis hareketini kendi yönelimlerine uygun
şekilde manevra ettirme gayreti görülebilir. Bunun açık (ve gülünç) bir
örneği Beşinci mahalleler-arası mecliste, Ulusal Kongre’ deki 2002 yılı
yürütme bütçesinin kabulüne ilişkin görüşmelerin olduğu 13/02/2002 günü
buraya bir yürüyüş yapılması yönünde çıkan kararın ardından, meclislerin
Kongre’ye ulaştıklarında, alana daha önceden üzerinde CTA liderinin
konuşma  yapmakta olduğu bir sahnenin kurulmuş olduğunu görmeleridir.
Oylanacak  önergelerin gözden geçirildiği sırada diğer örneklerin gün
ışığına çıkması  fazla uzun sürmedi; belirtmeliyiz ki bu önergelerden
bazıları, can çekişen  PO’nun “özgür ve egemen Kurucu Meclis”
çağrılarında görüldüğü gibi, açıkça  parti manifestolarıydı.

Bununla birlikte bize göre en taze ve orjinal önergelerin daha önce
sendika  ve parti yapılarıyla iştigal etmemiş, ya da, en azından bu
yapıların  söylemlerince “beyni yıkanmamış” meclis üyelerinden gelmesi
önemli ve olumlu  bir noktadır. Ama yine de pek çok önergenin naif
karakterine değinmeden  edemiyoruz, tıpkı medya holdinglerinin kamuoyunu
şekillendirici etkisi  olduğu gerçeğini gözardı eden “kitle medyasının
herhangi bir organı  tarafından bilgi saklanmasına karşı ceza yasası ile
tedbir alınması”  önergesinde olduğu gibi.

Özgürlükçü ya da anarşist hareketin, genelde bu meclislerde
sahnelenenlere  ilişkin genel bir eylem çizgisi saptaması zordur; hatta
biz bunun gereksiz  olduğuna inanıyoruz. Bu grupların meclislere katılan
pek çok üyesinin, 19 ve  20 Aralık olaylarının hemen ardından henüz bu
olgu önemsiz ve izole bir  haldeyken, mahalle meclislerinin kurulmasına
destek çıkma ve bu mesajı  olumlu bir şekilde yayma konusunda çabaları
oldu. Başkan De la Rua’nın  azledilmesinden günler önce, tanınmış bir
özgürlükçü yazar olan Osvaldo  Bayer’e bir radyo programında, ufukta
bekleyen ülkenin siyasi ve ekonomik  durumundaki değişimde kimin önderlik
etmesi gerektiği soruldu. Bayer’in  “bunu meclisler yapmalı, herkesin
olan meclisler” şeklindeki cevabı, soruyu  soran kişide küçümseme ve
hayret içeren bir sessizliğe sebep olmuştu. O  zaman çok az kişi bu
karakteristiklere sahip bir hareketin kendiliğinden  ortaya
çıkabileceğini, yayılabileceğini ve bugünkü gücüne sahip
olabileceğini tahayyül ediyordu. Biz anarşistler olarak inanıyoruz ki, bu
 kaynağı, meclislerin oluşturduğu değerli alanı, onlarla kendimizi
zenginleştirmek için onların yataylık, dayanışma, konuşma özgürlüğü,
diğer  meclislere saygı, özerklik ve değişik mücadeleler içinde
koordinasyon gibi  özelliklerini muhafaza ederek korumalı ve
zenginleştirmeliyiz. Neredeyse hiç  bilmeden ve bazen bize rağmen, bu
meclislerin en başından beri –sözde olmasa  da fiilen– federalizm,
özerklik ve aşağıdan yukarı alternatif biçimlerin  inşaası gibi tarihsel
özgürlükçü bayraklarmız yeniden ortaya çıktı.  İnanıyoruz ki amacımız bu
ilkelerin kaybolmasını, bozulmasını ya da en kötü  biçimiyle sadece
ilkeler olarak kalıp pratiklere dönüşmemesini engellemek  olmalıdır.

Neyse ki daha öğrenecek, yapacak, geliştirilecek çok şey ve yürünecek çok
 yol var.

Buenos Aires, 22 Şubat 2002

Çev: Mehmet Müderris

Dipnotlar:

(1) Makale Arjantin Buenos Airos’teki José Ingenieros Halk Kütüphanesi
Yoldaşları tarafından yazılmıştır. Bu kütüphane hakkında bilgi için bkz.
http://flag.blackened.net/ias/3biblioteca.htm . Makale İspanyolca’dan
İngilizce’ye çevrilmiştir. İngilizcesi için bkz.
http://www.infoshop.org/news6/argentina_assemblies.php

(2) “Autoconvocados” Arjantin’de daha önce kurumsallaşmış siyasi
gruplarda  yer almamış ama siyasi
eylemde bulunan kimseleri tanımlamak için kullanılan bir kelimedir.
“Kendi-toplanan” anlamına gelmektedir.

----------------------------------------------------------------------------

Toplumsal Ekoloji dergisinin güz 2002 tarihli 2. sayısında
yayımlanmıştır.

http://www.geocities.com/liberterian/metinler/



*******
                             *******
       ****** A-Infos Haber Servisi ******
      Anarşistlerle ilgili ve anarşistleri ilgilendiren haberler
                       ******
		TALİMATLAR: lists@ainfos.ca
		YANITLAR: a-infos-d@ainfos.ca
		YARDIM: a-infos-org@ainfos.ca
		WWW: http://www.ainfos.ca/
		BİLGİ: http://www.ainfos.ca/org

-A-infos'tan tek dilde ileti almak için lists@ainfos.ca'ya aşağıdaki mesajı gönderin:
                unsubscribe a-infos
                subscribe a-infos-X
 X = en, ca, de, fr, it, pt, vb. (yani, dil kodudur)