A-Infos (tr) KUZEY AMERİKA KÜRESELLEŞME KARŞITI HAREKETİ

[Worker <a-infos-tr@ainfos.ca>]

 ________________________________________________
   A - I N F O S  H A B E R  S E R V İ S İ
            http://www.ainfos.ca/
        http://ainfos.ca/index24.html
 ________________________________________________

KUZEY AMERİKA KÜRESELLEŞME KARŞITI HAREKETİ'NİN GÜNÜMÜZDEKİ DURUMU -
Blair  Taylor*
Seattle'da 1999 yılındaki Dünya Ticaret Örgütü (DTÖ)'ne karşı yapılan
protestodan bu yana Kuzey Amerika'da Sol yeniden canlandı. Özgür bir
toplum  projesi ile ilgili yeni olanaklar ve sorunlarla yüzyüze geldi.
Katılımın  genişliği, hareketin boyutu ve bu yeniden dirilmenin gündemi
yakalaması, bir  çok Sol görüşlü insanın hareketin doğrultusu konusunda
sorular sormaya  başlamasına yol açtı. Daha önce bu sorular, bunları
gündeme getirecek bir  hareketin kendi ayakları üzerinde duramayacağı
düşünüldüğü için ihmal  edilmiş ya da gözardı edilmişlerdi. Bu kısa
makalede, Kuzey Amerika'lı  anti-kapitalist radikallerin edindikleri bazı
dersler, şu anda gözden  geçirmekte oldukları sorunlar ve kaygılar ana
hatlarıyla ortaya konmaya  çalışılacaktır.

Hareket, oldukça kısa bir süre içinde, yalnızca protestodan protestoya
koşmakla değişimin kazanılamayacağının farkına vardı. “Seattle’da oyunun
ortaya çıkarılması” güç sahiplerini tamamen hazırlıksız yakalamıştı ama
herbir sonraki karşılaşmada onlar daha iyi hazırlandılar. Sokaklarda
polislerle çarpışmak onların toplantılarını bir yere kadar aksatabilir,
fakat nihayetinde bu bir çeşit tepkisel hasar denetlemedir -yalnızca
şimdiye  kadar yapılanlardan bile daha yıkıcı olan şeyleri yapmalarını
engelleme  çabasıdır. Çoğu kez bariyerlerin arkasından, aynasızlarla
onların tarzında  savaşılamayacağı ve kazanılamayacağı gerçeği öğrenildi.
Seattle'dan  Washington DC'ye, Prag'a ve Genova'ya yolculuk edenler,
küresel sorunları  yaşanılan yerde anlamak ve karşı koymak zorunda
olduklarını anladılar. Ancak  bu anlama, sokak protetosunun militan ve
direnişçi ruhuyla genellikle bu  protestolara karşı sorumlu bir altenatif
olarak sunulan ılımlı ve reformist  yerel toplum organizasyonları
arasında görünen derin farklılıklardan dolayı  sıklıkla hayal kırıklığına
uğradı. Birçokları, yerel politikanın bu arenası  içinden radikal
eleştirinin nasıl öne çıkarılacağı ve şekillendirileceğinden  pek emin
değil. Sonuç bir belirsizlik durumudur - bir tarafta reform diğer
tarafta basitleştirici bir reddedişle karşılaşma.

Bu problemi çözecek bir girişim, radikal politik organizasyonlara
katılmak  veya böyle bir organizasyonu kurmak olabilir. Eğer sizi çeken
bir seçenek  yoksa, kendi organizasyonunuzu kurun ! Özellikle bu
hareketin politik  tarzını ve kültürünü genelde belirlemiş olan
anarşistler, kollektifler ve  küçük dayanışma grubu (affinity group)
modelleri dışındaki oluşumları  araştırmaya başladılar. NEFAC (
NorthEastern Federation of Anarcho-Communist  [Kuzeydoğu Anarko-Komünist
Konfederasyonu] ) bu girişimlerden biridir ve  artan örgütlülük arzusu
duyan birçok anarşist bulmakta başarılı olmuştur.  NEFAC öncelikle sınıf
ve kapitalizme odaklanırken, değişik politik vurgular  yapan anti
otoriter diğer örgütlenmeler de şekilleniyor. Irkçılığa odaklanan  bir
örgüt, toplumsal ekolojiden etkilenen ve her türlü hiyerarşiye ve
doğrudan demokrasiye odaklanan başka bir örgüt de bunlara dahildir.
Diğerleri, Kanada'daki OCAP (Ontario Coalition Against Poverty [Fakirliğe
 Karşı Ontario Koalisyonu]) gibi ideolojik olmayan fakat radikal doğrudan
 eylemlerle ev boşaltmalara karşı mücadele eden, sosyal hizmetleri
savunan,  göçmenlerin sınır dışı edilmelerine direnen, anarşist etkiler
taşıyan  örgütlenmelerden esinleniyorlar.

Örgütlenmeye yönelik bu eğilim, politik teoriye karşı yenilenen bir
ilgiyle  aynı zamanda ortaya çıktı. Seattle'dan bu yana üstadlarımız
eylemcileri,  neye karşı olduklarını bilmelerine rağmen ne için mücadele
ettiklerini daha  iyi tasvir edemedikleri için yerden yere vurdular.
Alternatifler bulma  araştırması, birçoklarının anarşist geleneğin iç
yüzünü kavrama çabalarıyla  birlikte, politikanın sofistikleşmesine yol
açtı. Diğerleri, özerk Marksizm  (Negri'nin “İmparatorluk"u yaygın),
yeniden dirilen kimlik politikaları ya  da -belki Michael Albert'in
Katılımcı Ekonomisi ile en iyi şekilde  tanımlanan- Z-Magazin çevresi
gibi değişik seçeneklere bakıyorlar.  Marksistler bu kaymayı açıkça
hisssettiler. Umutsuzca sınıf ve parti  temelinde bir sosyal değişikliğe
yeniden destek kazanmak için anarşizmi  araştırmaya ve vurgu yapmaya
başladılar. İronik olan, onların anarşist  çelişkilere ve anarşistlerin
önemli fikirleri somut kazanımlara
dönüştürmedeki başarısızlıklarına odaklanan eleştirilerin çoğunun doğru
olmasıdır.

Görünen politik aykırılıkların ötesinde örgütlülük açısından
Marksist'lerden  öğrenecek çok şey var. Örneğin, dayanışma grupları,
yüksek derecede kişisel  güven gerektiren tehlikeli doğrudan eylemler
için iyi modeller oluştururken  şeffaflık ve yeni insanların katılımına
açık olmak açısından zayıftırlar.  Benzer bir şekilde, Direct Action
Network ( DAN [Doğrudan Eylem Ağı] ) gibi  Seattle N30 etkinliklerinin
çoğunu örgütleyen gruplar, örgütlenme birliğinin  temeli olarak tek bir
taktik kullanılmasının sınırlandırıcı olduğunu  keşfettiler. Taktikler en
etkili biçimde örgütlerin daha geniş bakış  açılarına ulaşmadaki
uyuşmazlıkları değiştirmeye -ki DAN’da eksik olan  buydu- uygun
olmalıdır. Sonuç olarak, kendiliğindenlik, gevşeklik ve birçok  grubun
“doğrudan eylem” takıntısı, devrimci bir örgütlenmenin gerektirdiği
sürekli çaba, altyapı ve disiplini gölgeledi.

Bu durum büyük ölçüde “eylemci” geleneğin hakim olmasından
kaynaklanmaktadır. Bu gelenek, ABD’deki devrimci geleneğin yerine
geçmiştir.  Bu sürecin oluşmasında özellikle 1930lu, 50li ve 60lı
yıllarda devletin daha  devrimci gruplara karşı yasalar çıkarma ve
bunları kriminalize etme  çabalarının payı büyüktür. Bu eğilimler, çok
görünür, erişilebilir ve tek  bir taktik biçimini (belki gazete satma
dışında!) fetişleştirmeyen Marksist  grupların tersine ne yazık ki
genellikle politik olarak etkisizdir. Şimdi  birçok anarşist, tutarlı
politik örgütlerden yana olup, taktik ve kişisel  ilişki-tabanlı
örgütlemeninin sınırlarını aşmaya çalışmaktadır.

Anarşist-olmayan solcuların çoğu, bu hareketi populist seçim
kazanımlarına  dönüştürmeye çalıştı. Televizyon şahsiyetlerinden Michael
Moore ve Ralph  Nader bu hareketin radikal doğasını görmezden gelerek
insanların
enerjilerini reformist yollara kanalize etmeye çalıştılar. Medyanın öne
çıkarmasına rağmen -Michael Moores için bu en çok satılan kitaptır-
sokaklara dökülenler onların ne dediklerini dinleyenler değiller. Çarpıcı
 olarak, küreselleşme karşıtı enerjı üzerinden sermaye oluşturmaya
çalışan  Nader başkanlık kampanyası**, seçimi öngörülenden daha kötü
kaybetti ve  geriye neredeyse hiçbirşey bırakmadı. Peki sonuç ne? Sosyal
değişiklikler  için yukarıdan asağıya stratejiler bir çıkmaz sokaktır.
Eger Nader  destekçileri tepedeki insana oynamak yerine zamanlarını taban
örgütlenmesine  harcamış olsalardı, bugün hala bir seçenek olarak halkın
önüne
çıkabileceklerdi. Ancak, öyle değiller.

Porto Allegre, hareketlerin kazanımlarını pekiştirmek için diğer geniş
tabanlı sol bir girişimi temsil eder. O, kendinden önceki sürecin büyük
çapta üstlenilmesiydi. Dünya solunun durumunu tartışmak için yaklaşık
elli  bin insan katıldı. Bölgedeki anarşistler, seçilmiş kişilerle
sınırlı olan  anlayışı protesto etmek için bir karşı zirve oluşturdular.
Herşeye karşın  yazılıp çizilenler sürecin umut vadettigini gösteriyor.
Porto Allegro’nun  kendisi, neoliberalizme bir alternatifin neye
benzeyebileceğinin ilginç bir  örneğidir. Onların “katılımcı bütçeler”
modeli halkın, göreli olarak taban  haraketi modasına uygun bir şekilde,
ekonomik önceliklere karar vermesini  kabul etmektedir. Gelecek yılki
toplantıda yeni bir Enternasyonal kurulmaya  çalışılacağı söyleniyor. Bu
solculara stratejilerini ve vizyonlarını dünya  çapında paylaşacakları,
ilişki içinde bulunma ve çabayı daha geniş bir  düzeyde koordine etme
olanağı sağlayan paha biçilmez bir forum olacaktır.  İkinci
Enternasyonal’i bölen aynı politik tartışmaların ortaya çıktığını  görmek
ilginç olacaktır. Fakat bu kez Marksizmin düşüşte Anarşizmin  yükselişte
olduğu bir zamanda.

2001 Yazı, Göteburg ve Genova'da gittikce yukselen mucadeleyi gördü ve
hareket hala ivme kazanıyor hissini veriyordu. Bundan sonra sonbaharda,
Amerika'daki 11 Eylül terörist saldırısı herşeyin gidişini değiştirdi.
Küreselleşme karşıtı enerji hızla savaş karşıtı örgütlenmelere aktarıldı.
 İkisini tutarlı bir şekilde birbirine bağlamak için, “petrol için savaşa
 hayır” belagatı dışında çok az bir girişim yaratıldı. Saldırının,
başımızda  görevde olan teröristler gibi korkutucu derecede köktenci olan
terörist bir  grup tarafından gerçekleştirilmiş görünmesi birçok insanın
kafasını  karıştırdı, çünkü saldırının nedenlerini anlamak ve suçu tayin
etmek çok  zordu. Hatta bazı gruplar milliyetçi koroya katıldılar. Halkın
görüşü,  önceden en azından neo-liberalizme karşı olmayı kabul ederken
şimdi ortama  uyarak bayrak sallayan yurtsever yığınlarla birlikte sıraya
giriyorlar.  Sorgulanmak istenen her şey Amerikalılığa aykırı olarak
etiketlendi. Sivil  hakları budamak için "terörizme” karşı savaş adı
altında yeni yasalar  çıkarıldı ve radikaller de bu yasaların kapsamına
dahil edildi. Kamuoyundaki  eğilimin ve resmi politikanın korku verici,
Orwellaşan değişimi bir çok  eylemcinin kafasını karıştırdı ve korkuttu.
Tüm yaptıklarımız bir anda yok  edilmiş gibiydi ve nereye yöneleceğimiz
konusunda herhangi bir fikre sahip  değildik.

Memnuniyetle ifade etmeliyim ki; bu durum yavaş yavaş yok olmaya başladı.
 Bush rejimi sürüp giderken, "küresellesme karşıtı" hareket küresel insan
 hakları hareketi olarak kendini yeniden tanımlayıp yükseldi. Bizim
adımıza  öldürülen Filistinlileri, Kolombiyalıları, Afganistanlıları ve
Iraklıları  desteklemek yeni amaçtı. Aynı sorular önceden olduğu gibi
sorulmaya devam  ediyor, ancak yeni bir bağlamda yanıtlar buluyorlar.
Örgütsel projeler yerel  çalışmalarla birlikte sürüyor ve bunlar
dünyadaki son gelişmelerin yarattığı  kargaşadan güçlü bir şekilde
etkileniyorlar. 11 Eylül'ün temsil ettiği  tarihi dönüş, sonuçta Sol'un
kendisini –işçi sınıfı soyutlamasına ve radikal  öğrenciliğe geri dönüş
olarak değil– özgürlük için tamamen küresel bir  kuvvet olarak yeniden
tanımlaması gerektiğini kanıtlamıştır.

----------------------------------------------------------------------------

* Blair Taylor şu anda ABD'nin Kuzeybatı bölgesinde yaşayan Kuzey
Amerikalı  bir devrimcidir. Hiyerarşinin bütünsel bir eleştirisi,
doğrudan demokrasiye  bağlılık ve ikili güç stratejisi yönelimli tutarlı
politik ilişkiler  etrafında örgütlenen uzun dönemli devrimci bir
konfederasyonun yaratılması  projesinde yer almaktadır. Örgütlenmeyle
uğraşmadığı zamanlarda kaykay  yapmakta, müzik toplulukları the November
Group ile müzik yapmakta ve Murray  Bookchin, Russel Jacoby veya Ursula
LeGuin gibi yazarları okumaktadır. Temas  kurmak için:
blairfett@yahoo.com

2000 yılı başkanlık seçimlerinde, Yeşil Parti Nader'i parti üyesi
olmamasına  ve Parti programını tümüyle benimsememesine karşın başkan
adayı olarak  destekledi. Sonuçta Yeşil Parti’nin kayıtlı ulusal parti
olması için alt  sınır olan yüzde beş oy alması beklenirken, yüzde üçün
altında oy aldı  (ç.n.).

Haziran 2002 Çev: Emet Değirmenci


[ Sanal Molotof Mesaj Panosundan:
http://www.network54.com/Hide/Forum/thread?forumid=120309&messageid=1062598600
]


*******
                             *******
       ****** A-Infos Haber Servisi ******
      Anarşistlerle ilgili ve anarşistleri ilgilendiren haberler
                       ******
		TALİMATLAR: lists@ainfos.ca
		YANITLAR: a-infos-d@ainfos.ca
		YARDIM: a-infos-org@ainfos.ca
		WWW: http://www.ainfos.ca/
		BİLGİ: http://www.ainfos.ca/org

-A-infos'tan tek dilde ileti almak için lists@ainfos.ca'ya aşağıdaki mesajı gönderin:
                unsubscribe a-infos
                subscribe a-infos-X
 X = en, ca, de, fr, it, pt, vb. (yani, dil kodudur)