A-Infos (nl) VS, black rose fed: Macht opbouwen en vooruit komen: voor hervormingen, niet reformisme [en]

“We zullen alle mogelijke hervormingen uitvoeren in de geest waarin een leger altijd 
vooruit gaat door het door de vijand bezette gebied op diens pad op te ruimen.” – Errico 
Malatesta [1] – Door Thomas Giovanni ---- Als anarchistische communisten zijn we tegen het 
reformisme. Echter, we zijn voor hervormingen. We geloven dat het hele systeem van het 
kapitalisme, de staat en alle systemen van hierarchie, overheersing, onderdrukking en 
uitbuiting van mensen door mensen fundamenteel moet worden afgeschaft en vervangen door 
een directe democratie, gelijke sociale verhoudingen en een klasseloze economie die 
gebaseerd is op bijdragen naar vermogen en verdeling volgens behoefte. Echter, zo’n 
sociale revolutie kan slechts plaatsvinden door de macht van de volksklassen zelf, vanaf 
de basis. Bij het vooruit gaan in de richting van zo’n revolutie en een vrije en gelijke 
maatschappij moeten we onze macht opbouwen ter voorbereiding op deze fundamentele 
transformatie van de wereld, waarbij onderweg wordt gebouwd op vormen van strijd. 
Uiteindelijk zullen onze eisen te bedreigend zijn voor de elite klassen om ze te kunnen 
verdragen; en hun verzet tegen ons streven naar vrijheid zal voor ons te veel zijn om nog 
langer te tolereren.

Tegen het reformisme

We zijn tegen het reformisme. Het reformisme is het geloof dat het systeem zoals het nu 
bestaat kan blijven, maar alleen maar iets moet worden verbeterd. Voor reformisten is 
hervorming het einddoel. Ze zijn niet tegen het systeem; ze zijn tegen wat ze zien als de 
“excessen” van het systeem. We zien de schade die het systeem aanricht niet als excessen 
van het systeem, maar als uitdrukkingen van de fundamentele aard van het systeem. We zien 
de reformisten die proberen het deksel van een kokende pan water dicht te houden, of nu en 
dan stoom uit de kokende pan laten gaan; maar ze doen niets aan het fundamentele probleem.

Bijvoorbeeld, de problemen onder het kapitalisme bestaan niet omdat sommige kapitalisten 
hebzuchtig of oneerlijk zijn – wat ze zijn; maar in plaats daarvan is het kapitalisme zelf 
het probleem. Onze wereldwijde rijkdom is historisch geschapen uit de arbeid, grondstoffen 
en land van de hele wereld. Terwijl het genie van menselijke technologie, innovatie en 
hard werken een factor zijn geweest, zijn ook slavernij, uitbuiting, monopolisering en 
diefstal een factor geweest. Maar ongeacht de maten waarin onderdrukking of menselijk 
genie hun respectievelijke rollen in de creatie van rijkdom hebben gespeeld, kan er geen 
twijfel over bestaan dat iedere vooruitgang volledig is geworteld in sociale verhoudingen 
en omstandigheden, evenals historische processen. Kropotkin beschrijft dit in De 
verovering van het brood [2] vanuit een perspectief.

Als dit zo is, waarom wordt het aan sommige mensen toegestaan het land, de rijkdom en de 
productiemiddelen te bezitten en te beheersen? Zouden die niet het gemeenschappelijk bezit 
moeten zijn van allen, als de erfenis van alles dat is bijgedragen door de menselijke 
geschiedenis en de complexe sociale processen die optraden om ons te rijkdom te geven en 
te behouden die we nu hebben? Dus hoe kunnen we het behouden van een systeem waarin 
sommigen meer profiteren dan anderen rechtvaardigen vanuit de historisch ontwikkelde en 
sociaal behouden rijkdom? En hoe kunnen we slechts vragen om hervorming van dat systeem? 
Het zou zijn als bij een familie diner zitten waarbij je broer stelt dat hij de keuken 
bezit, hoewel je met je ouders het eten klaar maakt. Je broer zou dan al het voedsel dat 
is geproduceerd ontvangen en jou en jullie ouders ieder 10% van het voedsel geven, terwijl 
hij de rest van 70% houdt, als de eigenaar. Een reformistische reactie zou zijn te zeggen 
dat als ieder lid van de familie een deel van 15% of 20% zou krijgen (zodat je broer een 
deel van 55% of 40% krijgt, omdat hij de “eigenaar” is) iedereen tevreden en minder 
hongerig zou zijn. Onze reactie zou zijn dat het niet gaat om herverdeling, de 
oorspronkelijke verdeling deugt niet, net als het systeem van bezit en werk 
verantwoordelijkheid van de familie. We moeten een volledig nieuw systeem scheppen waarin 
mensen de gemeenschappelijke producten van de arbeid, die wordt verricht volgens de 
vaardigheden van ieder persoon, delen.

Tegen purisme

Dus als we tegen het reformisme zijn, of tegen hervormingen als het enige doel, zouden we 
dan niet tegen hervormingen zelf moeten zijn? Nee. We willen vooruitgang boeken, en we 
zijn tegen de positie dat overwinningen zinloos zijn. Het purisme is de tendens van 
sommigen te proberen zo puur te zijn in hun ideologische positie dat ze niet in staat zijn 
om te gaan met de problemen van de werkelijkheid. Het stelt hervormingen ten onrechte 
gelijk aan het reformisme. Het verwerpt iedere positie die niet precies overeen komt met 
diens ideologische positie. Het laat geen ruimte voor dialoog en opbouwen met anderen, en 
zit in plaats hiervan vast in een positie van constant roepen om de lange termijn visie, 
zonder een duidelijk voorstel over hoe daar te komen, of een duidelijke manier om onderweg 
met mensen te bouwen. Het purisme laat vaak weinig ruimte over voor activiteit naast 
kritisch schrijven en abstract theoretiseren vanaf de zijlijn. Deze “alles of niets” 
benadering laat weinig ruimte over voor ontwikkeling in de richting van een revolutionaire 
situatie. Het negeert hoe de korte termijn en de middellange termijn kunnen samen komen 
tot een lange termijn visie, en richt zich in plaats daarvan op de lange termijn.

Voor het opbouwen van macht en vooruit komen

Dus wat is voor anarchistische communisten de oplossing? We streven er naar macht op te 
bouwen in de richting van een revolutie. We voelen aan dat alleen de massale bewegingen 
van de onderdrukten, uitgebuitenen en overheerste klassen in staat zullen zijn een einde 
te maken aan onderdrukking, uitbuiting en overheersing. Als leden van deze klassen streven 
we er naar bij te dragen aan deze bewegingen. Op de korte termijn streven we er naar 
overwinningen te boeken in bewustzijn, capaciteit, vaardigheden, solidariteit en 
organisatie. Vanuit een revolutionair perspectief betekent dit wat de FARJ sociaal werk en 
sociale insertie [3] noemt. Eerst doen we mee aan de sociale bewegingen – sociaal werk – 
vaak zonder in staat te zijn aandacht te vragen voor onze inzichten. Door consistente, 
principiële en effectieve participatie zijn we in staat verhoudingen op te bouwen met 
anderen; tot het vormen van vertrouwen en respect; en dialogen met anderen te voeren over 
onze inzichten en posities. Na enige tijd proberen we enige mate van sociale insertie te 
bereiken: het beïnvloeden van sociale bewegingen in de richting van meer directe 
democratie, meer strijdbaarheid, meer klassenbewustzijn, meer anti-hierarchisch, meer 
onder de invloed van een lange termijn revolutionair bewustzijn, enzovoorts.

Op de korte termijn willen we ook hervormingen winnen. Het verliezen van een strijd voor 
hervorming kan participanten demoraliseren over de mogelijkheid om door strijd 
overwinningen te boeken; en het winnen van een strijd voor hervorming kan participatie en 
energie demobiliseren doordat mensen aanvoelen dat ze zijn geslaagd. Maar het winnen van 
een strijd voor hervorming kan ook vertrouwen, organisatie, capaciteit, solidariteit, 
vaardigheden, en macht opbouwen; en het verliezen van een strijd voor hervorming kan de 
vastberadenheid versterken en de strategie verscherpen. Het punt is dat hoewel we 
hervormingen willen omdat ze de levens van de onderdrukten en volksklassen waarvan we deel 
uitmaken verbeteren; zelfs meer fundamenteel voor strijd – of we winnen of verliezen – is 
het ontwikkelen van de kracht van de beweging, die kan voortkomen uit zowel overwinningen 
als uit verliezen in vormen van strijd voor hervorming.

Sommige belangrijke elementen binnen vormen van strijd zijn om te:

1)Strijden voor de hervormingen door vanaf de basis te werken, collectieve macht tegen 
elite macht in plaats van juridische, electorale of andere top-down “oplossingen.” Dit zal 
macht opbouwen in plaats van het versterken van redder complex afhankelijkheden.

2)Stel altijd voor het einde van de strijd de risico’s van verliezen vast – en voorbereid 
zijn om hier mee om te gaan – evenals het nadruk leggen op het belang van strijd voorbij 
de hervorming. Ongeacht of hervormingen worden gewonnen of verloren gaat de strijd door 
totdat de onrechtvaardige situatie is veranderd.

3)Altijd te reflecteren, altijd gebieden vast te stellen om te verbeteren en altijd te 
proberen deze dingen samen te verbeteren. Als we onze strijd niet in de praxis baseren – 
de combinatie van actie en reflectie – zijn we bezig met lege theorie zonder basis, vanaf 
de zijlijn, of gedachteloos, ineffectief activisme.

Op de middellange termijn willen we macht opbouwen. Natuurlijk willen we uitbuiting, 
onderdrukking en overheersing beperken waar dat mogelijk is; maar op de middellange 
termijn – ongeacht of een hervorming wordt gewonnen of verloren – moet de strijd zelf 
dienen om de sociale bewegingen en klasse-gebaseerde organisaties te versterken, zodat ze 
in staat zijn te groeien en meer effectief zijn in toekomstige vormen van strijd. We 
willen een dynamiek scheppen waarin basis, direct democratische, anti-hierarchische, 
collectieve en anti-onderdrukkende klasse gebaseerde macht in de loop van de tijd sterker 
en sterker wordt. Deze macht is het gevolg van toegenomen en gedeeld bewustzijn van de 
oorzaken van uitbuiting, overheersing en onderdrukking en van de manieren om te strijden 
en ze uiteindelijk te beeindigen. Het is het gevolg van beter functionerende organisaties; 
meer solidariteit; minder interne onderdrukking tussen leden en een gedeelde inzet van 
allen om verschillende uitingen van institutionele, systematische en culturele 
onderdrukking uit te dagen; meer ontwikkeling van vaardigheden en meer gelijke verdeling 
van ontwikkeling van vaardigheden; meer inzet om te strijden; een realisatie van meer 
effectieve wijzen om te strijden; enzovoorts.

Op de middellange termijn willen we dat deze volksmacht vanaf de basis groeit tot het punt 
waarop het effectief alle systemen van onderdrukking, overheersing en uitbuiting kan 
beeindigen, en ze te vervangen door direct democratische, egalitaire, anti-hierarchische 
en coöperatieve politieke, economische en sociale systemen. We zien dat deze 
revolutionaire situatie ontstaat na decennia van veldslagen – overwinningen en nederlagen 
– waarin de volksklassen voortdurend hun macht versterken en doorgaan meer en meer te 
eisen, totdat de eisen van de volksmassa’s voor de elite klassen te veel worden om te 
verdragen; en de macht van de volksmassa’s groot genoeg is om de revolutie effectief uit 
te voeren: de afschaffing van de staat en alle vormen van regering die van bovenaf 
dicteren, en de vervanging hiervan door direct democratische besluitvorming; de 
socialisatie van het land en de productiemiddelen van de kapitalistische klasse en diens 
gesocialiseerde zelfbestuur vanaf de basis door de arbeiders en gemeenschappen; de 
vestiging van klasseloze, egalitaire en coöperatieve wereldwijde economieen waarin 
economische bijdrage is naar vermogen en economische verdeling is naar behoefte; de 
afschaffing van alle systemen van onderdrukking en hun vervanging door sociale systemen, 
culturele praktijken en verhoudingen die alle mensen in hun volledige menselijkheid en 
individualiteit waarderen en respecteren; de afschaffing van nationale systemen die een 
volk meer waarderen dan andere volkeren en hun vervanging die waardigheid, zelfbeschikking 
en vrijheid geeft aan alle mensen en ze waardeert als gelijke mensen op de hele aarde; het 
einde van milieu verwoesting en diens vervanging door praktijken van een duurzaam milieu.

Vooruit komen

In het kort moeten we de mentaliteit – reformisme – verwerpen die iedere hervorming, of 
zelfs serie van hervormingen, ziet als het einddoel van onze vormen van strijd. We moeten 
ook de mentaliteit – purisme – verwerpen die alle hervormingen als reformisme verwerpt, en 
als contra-productief en zinloos. In plaats daarvan moeten we ons inzetten voor vormen van 
strijd voor hervormingen op de korte termijn. Deze vormen van strijd voor hervorming 
moeten het middel zijn waarmee we basis macht en horizontale volksmacht opbouwen – en het 
overeenkomstige bewustzijn, vaardigheden, solidariteit, capaciteit en organisatie – op de 
middellange termijn. We moeten niet ophouden met het opbouwen van deze macht, maar 
doorgaan met groeien, ontwikkelen en vooruit komen – zelfs als we soms falen of tijdelijk 
worden verslagen – in de richting van de mogelijkheid van een revolutionaire situatie 
waarin we de fundamentele oorzaken van uitbuiting, overheersing en onderdrukking zelf 
vernietigen, niet slecht hun symptomen.

1.Malatesta, Errico. The anarchist revolution: polemical articles 1924-1931, blz. 81.

2.Kropotkin, Peter. The conquest of bread, hoofdstuk 1

3.’Especifismo in Brazil: een interview met de Anarchistische Federatie van Rio de Janeiro 
(FARJ)’ door Jonathan Payn.
----------------------------------------
Orig: (en) US, black rose red: Building power and advancing: for reforms, not reformism
_______________________________________
A - I n f o s  N i e u w s  S e r v i c e
Door, Voor en Over anarchisten
Send news reports to A-infos-nl mailing list
A-infos-nl@ainfos.ca
Subscribe/Unsubscribe http://ainfos.ca/mailman/listinfo/a-infos-nl
Archive http://ainfos.ca/nl